متن خوانی آقای امیرعلی نبویان

آرزو های دست نیافتنی گاهی در همین نزدیکی زندگی می کنند

مثل عاشقانه ترین لحظه ها

که اگر چشم به رویشان نبندی می آیند و دنیایت را نقاشی می کنند

حوصله می خواهد و کمی جسارت

درست مثل طعم اولین دوستت دارم در لحظه ای که اصلا انتظارش را نداشتی

وقتی از گام های مردد نمی ترسی و اعتماد می کنی به همین چشم های ساده

که روبه رویت نشسته و ماته نگاهت شده...

نمی توانی به خودت دروغ بگویی وقتی طپش های بی امان دلت

ساعت را به وقت آمدن کسی کوک می کند که می شناسیش اما به ماندنش مطمئن نیستی

اصلا چه فرقی می کند... ماندنی ها همیشه بی اتفاق ترین روز های زندگی را می سازند

بگذار این هراس بی دلیل، هر شب پا به دنیایت بگذارد

اینکه شاید این آخرین بار باشد و ادامه داشته باشد تا طعم گس: دیگر باید بروم

درست در لحظه ای که انتظارش را نداشتی...

متن خوانی آقای امیرعلی نبویان

سال های بعد دقیقا یعنی کی؟

یعنی کدام بعد از ظهر زمستانی که باز به یاد من بیوفتی؟

مثلا یک صدای دور، یک آهنگ آشنا که کسی در کوچه با سوت می نوازد

این آهنگ آشنا تو را پرت کند به بعد از ظهر آخر اسفند ماهی که منتظر کسی بودی

کسی که قرار بود در سال های بعد خاطره ات شود

تا هر وقت که ساعتت به خواب رفت به یادش بیوفتی

در سال های بعد که نمی دانم چقدر دلت برایم تنگ شده

چقدر دلم برایت تنگ شده...

اصلا نمی دانم آن لحظه ها واقعیت داشت یا رویایی بود که نیمه کاره مانده است

من که تمام زمستان را به دستکش و شالگردنم بدهکارم

و به بعد از ظهر های بی اتفاقی که قرار است سال های بعد خاطره شود

مثل دیروز هایی که امروز خاطره است

و من نمی دانم که چرا این قدر نگران سال های بعدم که مبادا از یاد تو بروم

و هیچ تلسمه در هیچ بعد از ظهر سرد زمستانی ای با یک استکان چای داغ شکسته نشود

گوش کن انگار کسی در کوچه آهنگی را می نوازد که منو تو عاشقش بودیم

متن خوانی امیرعلی نبویان

ماجرای ما از نگاه تو شروع می شود

همان جا که به آسمان خیره می شوی و منتظر می مانی تا شاید...شاید برف ببارد

من نگاهت می کنم و سیر نمی شوم از این بلا تکلیفی که دچارش شده ای

تو باز هم مرددی و می ترسی که مبادا کسی راز ما را بفهمد

اما پا سست نمی کنی و می آیی

به من که رسیدی بیش تر از همیشه مکث کن وقتی برایت قصه می گویم

سکوت کن...گوش کن...و فقط دعا کن که برف ببارد

اگر برف ببارد بهانه ای داریم برای قدم زدن روی اندوه سپیدی که مثل تو بی قرار است و دم نمی زند

زیر بارش برف ... اگر بارید گاهی هم نگاهت را از من بگیر...بگذار کشفت کنم

کشف تو سر آغاز ماجرایی ست که از نگاهت آغاز می شود

همان جا که به آسمان خیره می شوی...

منتظر می مانی تا شاید ...شاید برف ببارد

متن خوانی آقای امیر علی نبویان

باد در کوچه ترانه میخواند

این شعر آغاز دلتنگی ست...

و من می ترسم... می ترسم از این دل سر به هوا که در دست باد گم شود

آن گاه از که سراغش را بگیرم؟

کی به دنبالش بگردم؟

باد را مگر می شود در قفس حبس کرد؟

باد را مگر می شود به دست خاطره سپرد؟

من راز باد را نمی دانم... فقط این را می دانم

که دل را هوایی می کند و عاشق که شد رهایش می کند تا گوشه ذهن کسی که نیست تا ابد بماند بپوسد

اما به دلت بد راه نده، بگذار در این زمستان بی برف با هم رویا ببافیم

فکر کنیم که عاشقانه روی برف قدم می زنیم

بگذار خیال کنیم که مال همیم

بگذار در ذهن هم زندگی کنیم

شک ندارم که دنیا بی منو تو هیچ عاشقانه ای را زمزمه نخواهد کرد

متنی که آقای امیرعلی نبویان ابتدای برنامه خواندند

صدایش به نرمی اولین نسیم صبح فروردین بود...آرام و آشنا

مثل تپش های تند و عاشقانه ی قلبم در پیچ کوچه ای که نمی شناختمش

فقط انگار کسی قبل از من از آن کوچه گذشته بود،

که صدایش به نرمی اولین نسیم صبح فروردین بود

در انتظار کسی نبودم، تنها می خواستم صدایی مرا به یاد آن خاطره ی دور بیندازد

خاطره ای که دیگر نبود،

ولی گاهی از پشت دیوار همان کوچه سرک میکشید و مرا به اسم کوچکم صدا می کرد

من دلم لرزید اما میترسیدم پلک بزنم

میترسیدم حتی فراموش کنم که چطور به آغاز این داستان بازگردم

آن جا که هنوز نه صدایی بود و نه دلی که بر باد رفته باشد

نه خواب بود و نه بیداری

ولی هرچه بود مثل رویایی دور دست...از سرزمین دیگری آمده بود انگار

صدایی که آمد ماندگار شد و تمام خاطراتم را از آن خود کرد